Ojciec mocą Ducha wybawia nas od lęku przed umieraniem z miłości (por. Ewangelia dnia)

Wyjaśnienie tekstów świętych – odsłonięcie obchodzonego misterium: Celebracja V niedzieli, zamykając teologiczny cykl o przymierzu, opowiada o „godzinie” męki i uwielbienia Jezusa (Ewangelia dnia). Krzyż Chrystusa staje się tu obecny z całym swoim cierpieniem i smutkiem. Jednocześnie pojawia się zapowiedź Jezusowego zmartwychwstania i chwały. Po raz kolejny powraca zatem paradoks bolesnego przejścia ze śmierci do życia. Śmierć, która jawi nam się jako negacja życia, staje się drogą do życia. Tym razem zobrazowaniu tej paschalnej logiki służy odwołanie się do „ziarna wrzuconego w ziemię, które przynosi owoc obfity” (Ewangelia dnia). Tym ziarnem jest nie kto inny jak sam Jezus, a po Nim – każdy wierzący. To sam Chrystus zgadza się na „obumarcie” w ziemi, na przyjęcie „porażki” Krzyża okupionego ogromną ceną. To dlatego „godzina” ta powoduje w Nim uczucie lęku i trwogi (drugie czytanie). Jednocześnie jednak emocjom tym towarzyszy postawa głębokiego zawierzenia Bogu i pragnienie wypełnienia Jego woli. Nie ma innej drogi zbawienia – aby „przyciągnąć wszystkich do siebie” (J 12,32). Jezus musi zostać wywyższony na krzyżu. Pełne zwycięstwo nad nienawiścią i przemocą nastąpi przez akceptację widowiskowej przegranej i bolesnej śmierci. To przejście przez „śmierć” jest również losem każdego wierzącego. Nie ma innej drogi do zyskania życia dla tych, którzy przez chrzest zostali zjednoczeni z umarłym i zmartwychwstałym Chrystusem.

Rozpoznanie misterium Chrystusa obecnego w obrzędach liturgicznych: Eucharystia jest aktualizacją Nowego Przymierza we krwi Chrystusa. Jest przestrzenią, w której Bóg udziela Ducha Świętego, tworząc w wierzących nowego ducha. Jest spełnieniem prośby psalmisty: „odnów we mnie moc ducha” (Ps 51). Eucharystia jest uobecnieniem Jezusowego posłuszeństwa wobec zbawczej woli Ojca. W Chrystusie został zniszczony ludzki grzech (por. Jr 31,34) i na zawsze zostało ustanowione nowe, wieczne przymierze. Przymierze to jest ostateczne, ponieważ całkowite i ostateczne jest posłuszeństwo Jezusa wobec planu Ojca. W rzeczywistość Nowego Przymierza wchodzą wszyscy, którzy w podobny sposób całkowicie akceptują zbawczą wolę Ojca. Kto spożywa Ciało i Krew Chrystusa, zgadza się na życie logiką ziarna rzuconego w ziemię, aby obumrzeć dla samego siebie i przez to przynieść plon obfity. W ten sposób Duch Święty pokonuje w nas lęk przed prawdziwą miłością, przed umieraniem dla miłości. W taki to sposób posłuszeństwo Chrystusa uobecnione w Eucharystii staje się przyczyną wiecznego zbawienia (drugie czytanie), które charakteryzuje się darowaniem grzechów, „wypisaniem” prawa Bożego w głębi ludzkich serc i poznaniem Pana (pierwsze czytanie).

Wskazanie na życie chrześcijanina przemienionego przez Ducha Świętego: Chrześcijanin zanurzony w Eucharystii, w passze Pana, uczestniczy wewnętrznie w tym odkupieńczym wydarzeniu. Teraz ma już w sobie płodność Ziarna, które umiera i rodzi się do życia. Wierzący posiada zdolność „umierania” z miłości – zdolność tracenia swego życia. Chodzi o umiejętność wystawienia swego życia na ryzyko miłości, daru, hojności. Chwałą zyskaną po przejściu tak rozumianej „śmierci” jest radość z obdarowania innych, satysfakcja ze wspierania potrzebujących i słabych oraz szczęście płynące z ludzkiej samorealizacji. Miłość (istota ludzkiego życia) zatrzymywana tylko dla siebie ginie, lecz udzielana w darze zostaje pomnażana i żyje. W taki to sposób wierzący wpisują swoje życie w realizację Nowego Przymierza, w które włączył ich Jezus Chrystus. Przymierze to jest przymierzem łaski, przymierzem daru. Jezus Chrystus jako Jego twórca jest także dawcą Nowego Prawa – prawa miłości. Rzeczywistość Nowego Przymierza nie polega już na utrzymywaniu społecznego i religijnego systemu (Prawo, Tradycja, Świątynia itd.), lecz na życiu miłością (pierwsze czytanie – Jr 31,31-34). Miłość jest Nowym Prawem, które Bóg wypisuje w sercu chrześcijan mocą Ducha Świętego. Dlatego też ewangelijne wezwanie do ofiarowania swego życia jest możliwe do realizacji dla wszystkich ochrzczonych. W ten sposób wierzący stają się wielkim żniwem, które Ojciec przyjmuje do swego królestwa.